انقلاب اسلامی ایران به مثابة یک دگرگونی بنیادین در حکم نقطة عطفی تاریخی قلمداد می شود. نقطة ثقل شکلگیری انقلاب را میتوان دوقطبی شدن جامعه در سالهای پایانی حکومت پهلوی دانست؛ به گونهای که تمامی مردم ایران از هر گروه، قومیت و طبقهای به صورت متحد در برابر رژیم شاهنشاهی ایستادند. مسألة اصلی مقالة حاضر، بررسی میزان تأثیر رابطة ساختار- کارگزار بر دوقطبی شدن فضای جامعه در آستانة انقلاب اسلامی است. فرضیة این مقاله آن است که فعال شدن شکافهای اجتماعی تنها منجر به پدید آمدن یک جامعة مدنی گسیخته شد که صرفاً پتانسیل اعتراضهای خُرد، پراکنده و کوتاهمدت را داشت. عامل اصلی دوقطبی شدن فضای جامعه را نقش عاملیت کارگزار باید دانست. آنچه عامل همگرایی و اجماع همة نیروها و طبقات اجتماعی به عنوان انقلابیون معترض برای تغییر رژیم شد، رهبری امام خمینی و طرح ایدئولوژی تشیع توسط ایشان بود.
برزگر, ابراهیم, & حمیدی, سمیه. (1391). تأثیر رابطه ساختار- کارگزار بر دوقطبی شدن جامعه در انقلاب اسلامی ایران. پژوهشنامه انقلاب اسلامی, 2(4), 35-59.
MLA
ابراهیم برزگر; سمیه حمیدی. "تأثیر رابطه ساختار- کارگزار بر دوقطبی شدن جامعه در انقلاب اسلامی ایران". پژوهشنامه انقلاب اسلامی, 2, 4, 1391, 35-59.
HARVARD
برزگر, ابراهیم, حمیدی, سمیه. (1391). 'تأثیر رابطه ساختار- کارگزار بر دوقطبی شدن جامعه در انقلاب اسلامی ایران', پژوهشنامه انقلاب اسلامی, 2(4), pp. 35-59.
VANCOUVER
برزگر, ابراهیم, حمیدی, سمیه. تأثیر رابطه ساختار- کارگزار بر دوقطبی شدن جامعه در انقلاب اسلامی ایران. پژوهشنامه انقلاب اسلامی, 1391; 2(4): 35-59.
)